SZUKAJ NA STRONACH EUROPE DIRECT LUBLIN
Wraz z wejściem w życie umowy handlowej między UE a Nową Zelandią unijne przedsiębiorstwa, producenci i rolnicy mogą od dzisiaj korzystać z wielu nowych możliwości eksportowych. Spodziewane jest, że dzięki umowie unijne przedsiębiorstwa skorzystają z obniżki ceł na łączną kwotę 140 mln euro rocznie.
Umowa znosi cła i biurokrację, z którymi borykają się europejskie firmy przy eksporcie do Nowej Zelandii.
Dzięki tej umowie handel między UE a Nową Zelandią ma wzrosnąć w ciągu dziesięciu lat nawet o 30 proc., przy czym roczna wartość eksportu z UE potencjalnie może zwiększyć się nawet o 4,5 mld euro. Unijne inwestycje w Nowej Zelandii mają też niemal 80-procentowy potencjał wzrostu. Ta przełomowa umowa zawiera również bezprecedensowe zobowiązania dotyczące zrównoważonego rozwoju, dotyczące m.in. stosowania porozumienia klimatycznego z Paryża oraz przestrzegania podstawowych praw pracowniczych.
Unijni rolnicy skorzystają na zniesieniu cła na ważne towary eksportowe z UE, takie jak wieprzowina, wino i wino musujące, czekolada, wyroby cukiernicze i herbatniki. W ramach umowy chronione są także nazwy wszystkich unijnych win i alkoholi (prawie 2 000 nazw), takich jak Prosecco i Champagne, a także 163 najbardziej uznanych tradycyjnych produktów z UE (opatrzonych oznaczeniem geograficznym), takich jak ser Feta, szynka Istarski pršut i marcepan Lübecker Marzipan. Tymczasem wrażliwe unijne produkty rolne, takie jak wołowina, baranina i przetwory mleczne, są chronione za pomocą starannie opracowanych kontyngentów taryfowych.
Unijne przedsiębiorstwa mogą teraz czerpać takie korzyści, jak:
Praktyczne informacje, które pomogą eksporterom z UE skorzystać z tych nowych możliwości, znajdują się na stronie Komisji Access2Markets.
Negocjacje w sprawie umowy handlowej z Nową Zelandią rozpoczęły się w czerwcu 2018 r. i zakończyły 30 czerwca 2022 r., kiedy przewodnicząca Ursula von der Leyen oraz ówczesna premier Nowej Zelandii Jacinda Ardern ogłosiły zawarcie umowy. Umowa została podpisana przez obie strony 9 lipca 2023 r. Parlament Europejski przyjął ją 22 listopada 2023 r., a następnie 27 listopada 2023 r. Rada przyjęła decyzję o zawarciu umowy. Nowa Zelandia zakończyła procedurę ratyfikacji 25 marca 2024 r.
Strona poświęcona umowie o wolnym handlu między UE a Nową Zelandią
Stosunki handlowe UE–Nowa Zelandia
Strona Access2Markets poświęcona umowie handlowej między UE a Nową Zelandią
Umowa handlowa UE–Nowa Zelandia
English
36.098, kB - PDF
Pobierz
Umowa znosi cła na wszystkie towary z UE wywożone do Nowej Zelandii z chwilą jej wejścia w życie, w tym cła na żywność i napoje oraz szczególnie wysokie cła na produkty przemysłowe. Znosi ona również lub znacznie obniża cła UE na większość towarów z Nowej Zelandii wywożonych do UE.
UE i Nowa Zelandia uzgodniły reguły pochodzenia, które gwarantują, że jedynie produkty w znacznym stopniu przetworzone w jednej ze stron mogą korzystać z preferencji taryfowych określonych w umowie. Dokumentacja pochodzenia opiera się na samocertyfikacji przedsiębiorstw. Weryfikacja opiera się na kontaktach lokalnych organów celnych z importerem i może po niej nastąpić współpraca administracyjna między organami celnymi.
UE i Nowa Zelandia dążą do zapewnienia przedsiębiorcom skutecznych procedur celnych, z odpowiednimi przepisami zapewniającymi przejrzystość prawodawstwa, formularzy, procedur, których należy przestrzegać na granicach, łatwy dostęp do informacji na temat stosowanych taryf, dostęp do punktów kontaktowych w przypadku zapytań i konsultacji z przedsiębiorstwami przed przyjęciem nowych przepisów prawa celnego.
Umowa potwierdza możliwość przeciwdziałania wszelkim nieuczciwym praktykom handlowym między stronami za pomocą instrumentów ochrony handlu (środki antydumpingowe, antysubsydyjne, globalne środki ochronne). Umowa obejmuje również dwustronny mechanizm ochronny, który umożliwia UE i Nowej Zelandii wprowadzenie środków tymczasowych w przypadku, gdy znaczny wzrost przywozu preferencyjnego powoduje lub grozi spowodowaniem poważnej szkody dla ich przemysłu krajowego.
W rozdziale poświęconym kwestiom sanitarnym i fitosanitarnym, który obejmuje bezpieczeństwo żywności, zdrowie zwierząt i roślin, oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe oraz oszustwa w handlu towarami, przestrzega się wysokich standardów. W porozumieniu potwierdzono zasady porozumienia WTO SPS, w tym „zasadę ostrożności”, co oznacza, że organy publiczne mają prawo do działania w celu ochrony zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin lub środowiska w obliczu postrzeganego ryzyka, nawet jeśli analiza naukowa nie jest rozstrzygająca.
UE i Nowa Zelandia współpracują w zakresie wzmacniania polityk i określania programów, które przyczyniają się do rozwoju zrównoważonych, sprzyjających włączeniu społecznemu, zdrowych i odpornych systemów żywnościowych oraz do wspólnego angażowania się w przejście na zrównoważone systemy żywnościowe.
UE i Nowa Zelandia zobowiązują się do współpracy dwustronnej i międzynarodowej w celu promowania opracowywania i wdrażania norm dobrostanu zwierząt opartych na podstawach naukowych.
Umowa promuje przejrzystość i stosowanie norm międzynarodowych w celu ułatwienia dostępu do rynku przy jednoczesnym zagwarantowaniu poziomów ochrony, które każda ze stron uzna za stosowne. Przedsiębiorstwa z UE mogą udowodnić zgodność z przepisami technicznymi Nowej Zelandii w drodze ocen zgodności przeprowadzanych w UE przez uznane organy dla niektórych sektorów. Nowa Zelandia zgodziła się akceptować świadectwa homologacji typu UE dla pojazdów silnikowych i wiele kategorii tych świadectw homologowanych w UE nie wymaga dalszej certyfikacji. Wymogi dotyczące znakowania i etykietowania mogą być również stosowane na terytorium strony dokonującej przywozu, a obie strony mogą współpracować w kwestiach nadzoru rynku. Umowa zawiera postanowienia szczególne dotyczące wina i napojów spirytusowych, które mają stanowić platformę promowania norm w zakresie produkcji wina i etykietowania wina w celu zwiększenia zbieżności tych norm.
Umowa zapewnia równe warunki działania usługodawcom z UE i ich konkurentom w Nowej Zelandii. Objęte nimi usługi obejmują szeroki zakres sektorów i istnieją sektorowe przepisy regulacyjne dotyczące usług doręczania przesyłek, telekomunikacji, usług finansowych i usług międzynarodowego transportu morskiego. Umowa zawiera również postanowienia dotyczące przepływu specjalistów w celach biznesowych, takich jak kadra kierownicza lub specjaliści, których przedsiębiorstwa z UE delegują do swoich jednostek zależnych w Nowej Zelandii i członków ich rodzin.
Umowa zapewnia przedsiębiorstwom przewidywalność i pewność prawa oraz bezpieczne środowisko internetowe dla konsumentów, którzy angażują się w cyfrowe transakcje handlowe ponad granicami, a także usuwa bariery i zapobiega dyskryminacji między działalnością online i offline. Ułatwia on transgraniczny przepływ danych poprzez wprowadzenie zakazu stosowania nieuzasadnionych wymogów dotyczących lokalizacji danych przy jednoczesnym zachowaniu wysokiego poziomu ochrony danych osobowych i prywatności, który w istotny sposób przyczynia się do zwiększenia zaufania do środowiska cyfrowego.
W rozdziale tym stwierdza się, że w przypadku liberalizacji określonej transakcji na mocy umowy (np. utworzenie przedsiębiorstwa bezpośrednich inwestycji zagranicznych), konieczne jest również przekazanie środków pieniężnych niezbędnych do przeprowadzenia transakcji (np. wkład inwestora w kapitał zagranicznego podmiotu powiązanego, płatności związane z innymi transakcjami, takimi jak handel towarami). Jednocześnie rozdział ten umożliwia obu stronom podjęcie w razie potrzeby środków przy stosowaniu swoich przepisów ustawowych i wykonawczych, na przykład w odniesieniu do upadłości, obrotu papierami wartościowymi lub obrotu papierami wartościowymi.
UE i Nowa Zelandia wzajemnie otwierają swoje rynki zamówień publicznych poza tym, co jest już objęte Porozumieniem WTO w sprawie zamówień rządowych (GPA). Nowa Zelandia umożliwia unijnym przedsiębiorstwom składanie ofert, na równi z lokalnymi przedsiębiorstwami, na zamówienia ze wszystkimi organami publicznymi, których zamówienia są regulowane przepisami dotyczącymi zamówień publicznych. W zamian UE umożliwia dostawcom i usługodawcom z Nowej Zelandii zamawianie wszystkich towarów i usług przez centralne organy rządowe, które nie były jeszcze objęte GPA, zamawianie towarów związanych ze zdrowiem (farmaceutyków i wyrobów medycznych) przez regionalne podmioty rządowe oraz zamawianie dostawców usług użyteczności publicznej działających w portach i na lotniskach.
UE i Nowa Zelandia uzgodniły, że w obu jurysdykcjach należy utrzymać skuteczne przepisy dotyczące konkurencji, które są wdrażane przez niezależne pod względem operacyjnym organy. Organy te mają działać w sposób przejrzysty i niedyskryminacyjny, z poszanowaniem prawa do obrony. Umowa przewiduje również współpracę między organami.
UE i Nowa Zelandia uznają, że niektóre subsydia mogą zakłócać prawidłowe funkcjonowanie rynków i szkodzić środowisku, i w tym celu uzgodniły, że zasadniczo nie należy przyznawać żadnych subsydiów, które negatywnie wpływają na konkurencję lub handel lub szkodzą środowisku. Ponadto UE i Nowa Zelandia uzgodniły kompleksowy mechanizm przejrzystości, w ramach którego dotacje przyznawane zarówno dostawcom towarów, jak i usług powinny być podawane do wiadomości publicznej.
Umowa określa wiążące zasady postępowania przedsiębiorstw państwowych, wyznaczonych monopolistów oraz przedsiębiorstw, którym przyznano przywileje wyłączne lub specjalne. Przepisy te zapewniają równe warunki działania poprzez zobowiązanie przedsiębiorstw państwowych do działania w oparciu o względy handlowe i niedyskryminację. Oznacza to, że decyzje przedsiębiorstw państwowych dotyczące kupna i sprzedaży muszą być motywowane względami handlowymi, zgodnie z zasadami gospodarki rynkowej, w sposób, w jaki działałoby przedsiębiorstwo prywatne.
UE i Nowa Zelandia uzgodniły kompleksowe przepisy dotyczące własności intelektualnej w celu skutecznej ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej, które zachęcają do innowacji i kreatywności w odpowiednich branżach. Umowa zawiera postanowienia dotyczące praw autorskich i praw pokrewnych, znaków towarowych, wzorów przemysłowych, odmian roślin i ochrony informacji niejawnych, a także solidne postanowienia dotyczące egzekwowania praw własności intelektualnej, w tym środków granicznych. Jeżeli chodzi o oznaczenia geograficzne, umowa chroni pełny wykaz unijnych win i napojów spirytusowych oraz 163 najbardziej renomowanych unijnych oznaczeń geograficznych żywności, a także przewiduje możliwość dodania większej liczby oznaczeń geograficznych w przyszłości. To sprawi, że sprzedaż imitacji będzie nielegalna.
Umowa zawiera specjalny rozdział dotyczący handlu i zrównoważonego rozwoju, który obejmuje kwestie pracy, wzmocnienia pozycji kobiet, a także kwestie środowiskowe i klimatyczne. Ponadto po raz pierwszy w umowie handlowej UE rozdział dotyczący handlu i zrównoważonego rozwoju przewiduje możliwość nałożenia sankcji handlowych w ostateczności w przypadku poważnych naruszeń podstawowych zobowiązań w zakresie handlu i zrównoważonego rozwoju. Chroni ona prawo obu stron do wprowadzania regulacji i zakazuje stronom osłabiania lub nieegzekwowania ich przepisów w celu zachęcania do handlu lub inwestycji. Umowa oferuje organizacjom społeczeństwa obywatelskiego aktywną rolę w monitorowaniu wdrażania umowy.
UE i Nowa Zelandia uznają, jak ważne jest, by wszyscy Nowozelandczycy, w tym Maorysi, mogli korzystać z możliwości handlowych i inwestycyjnych, jakie daje umowa. Przepisy szczególne zapewniają ułatwienie współpracy w zakresie handlu produktami pochodzącymi z Maorysów i wymiany informacji.
Umowa przyznaje społeczeństwu obywatelskiemu znaczącą rolę w jej wdrażaniu, w tym w odniesieniu do postanowień dotyczących handlu i zrównoważonego rozwoju. UE i Nowa Zelandia będą informować organizacje pozarządowe, organizacje przedsiębiorców i pracodawców, a także związki zawodowe działające w dziedzinie gospodarki, zrównoważonego rozwoju, spraw społecznych, praw człowieka, środowiska i innych kwestii o sposobie wdrażania umowy. Te grupy społeczeństwa obywatelskiego będą mogły wyrazić swoje poglądy i wnieść wkład w dyskusje na temat sposobu wdrażania części umowy dotyczącej handlu.
Umowa promuje przejrzystość procesu regulacyjnego, zapewniając terminową dostępność informacji w ramach konsultacji publicznych, ocen skutków proponowanych środków regulacyjnych i przeglądów środków regulacyjnych. Ponadto Nowa Zelandia i UE mogą współpracować w zakresie działań regulacyjnych będących przedmiotem wspólnego zainteresowania.
Umowa uwzględnia szczególne potrzeby małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Zobowiązano w nim obie strony do przekazywania informacji na temat dostępu do rynku na specjalnej stronie internetowej poświęconej MŚP oraz utworzono „punkt kontaktowy ds. MŚP” po obu stronach w celu współpracy przy określaniu sposobów wykorzystania przez te przedsiębiorstwa możliwości oferowanych przez umowę.
Rozdział „Energia i surowce” uzupełnia postanowienia innych rozdziałów dotyczących energii (towary, usługi i inwestycje, bariery techniczne w handlu, przedsiębiorstwa państwowe, zamówienia publiczne), zapewniając znaczną wartość w wielu obszarach. Rozdział ten zakazuje monopoli eksportowych na energię lub surowce, zakazuje nieuzasadnionej interwencji rządowej w ustalanie cen towarów energetycznych i surowców, a także zakazuje wywozu lub stosowania podwójnych cen, w przypadku gdy ceny eksportowe byłyby ustalane powyżej cen krajowych.
Umowa wprowadza sprawiedliwy, wydajny i skuteczny mechanizm rozwiązywania sporów, które mogą powstać w związku z interpretacją i stosowaniem jej postanowień. Obejmuje on m.in. niezależnych panelistów oraz należytą procedurę i przejrzystość obejmującą otwarte wysłuchania, publikację decyzji oraz możliwość przedstawiania przez zainteresowane strony opinii na piśmie.
